بنام خدا

سلام دوستان خوب. 27 سال پیش در گرمای تابستان در محله باغشاه در کارخانه نخ ریسی سنتی آقای رمضانی مشغول به کار بودم. سال دوم دانشگاه را تمام کرده بودم  و تابستان فرصتی بود تا خرج تحصیل سال بعد را بدست آورم. برادرانم نیز همرام بودند. مصطفی و فرهاد. ناگاه صدای غرش هواپیماها به گوش رسید و هواپیماهای عراقی یکی پس از دیگری به روی کارخانجات شیرجه می رفتند و راکت‌‌هایشان را خالی می کردند. صدای لرزش زمین و لرزش دلهامان که هر کس را بگویی در این شهر کارگری، عزیزی را در کارخانجات مشغول بکار داشت. یکی از هواپیماها شیرجه‌ای بسمت ضد هوایی ته خیابان امام انجام داد و چون آن ضدهوایی شلیکی نداشت از حمله نیز در امان ماند. تنها تیربار داخل سپاه مشغول شلیک بود که آن نیز کاری از پیش نبرد و عراقی‌ها اراک را بخاک و خون کشیدند و گریختند! چند وقت پیش از این واقغه  رادیو بغداد تهدید کرده بود که ماشین سازی نازی نازی پل می سازی!!   کار را تعطیل کردیم و بسمت بیمارستان ولیعصر روان شدیم و همه این‌کار را کردند. زخمی‌ها یکی پس از دیگری به بیمارستان می رسیدند. اشک و آه و ناله بود که به آسمان بود. نگران فرزندان خاله آسیه بودم. حبیب و نبی. حبیب جانباز 35 درصد که شنوایی‌اش را در سردشت تقدیم آب و خاک کرده بود حالا در قلب بمب باران یعنی کارخانه واگن سازی قرار داشت. تا خبر سلامت او و نبی رسید صد دفعه مردم و زنده شدم.  فکر کنم 39 نفر فقط واگن سازی شهید داد که نامرد عراقی صف حقوق را هدف گرفته بود! 6 نفر آذر آب شهید داد و آلومنییوم نیز تعداد شهدایش زیاد بود. ماشین سازی بعلت استحکام  از نوع روسی کمترین تلفات را داشت. هر وقت پنجم مرداد می شود برادرم مصطفی پیامکی می دهد که یاد شهدای کارگر گرامی باد و امروز با این پیامک از خواب بیدار شدم. یادشان گرامی. یا حق